Σιμπόρσκα

Βισλάβα Σιμπόρσκα.

 

                                              Τίποτα για δεύτερη φορά

               Τίποτα δε γίνεται για δεύτερη φορά.
               Συνεπώς, αυτό που είναι λυπηρό
               είναι ότι δω πέρα φτάνουμε χωρίς σχεδιασμό
               και φεύγουμε χωρίς μια ευκαιρία να μάθουμε ένα πώς.

               Ακόμη κι αν κανείς ανόητος δεν υπάρχει
               αν είσαι όλης της γης ο πιο χαζός
               να ξανακάνεις δε μπορείς την ίδια τάξη
               αυτό το μάθημα προσφέρεται μία μόνο φορά

               Καμιά ημέρα το χθες δεν αντιγράφει
               και δύο νύχτες δεν μπορούνε να διδάξουνε τι είναι η ευτυχία
               με τον ίδιο τρόπο και απαράλλαχτο
               με τα ίδια φιλιά και απαράλλαχτα.

Μπωντλαίρ

Σὰρλ Μπωντλαίρ

Ἡ ψυχικὴ αὐγή

Ὅταν τὸ φῶς της ρίχνει ἡ αὐγὴ τὸ λευκορροδισμένο
στοὺς γλεντοκήπους καὶ γροικοῦν σὰν τύψη τὸ Ἰδεῶδες,
κάτι τὸ ἐκδικητικὸ καὶ τὸ μυστηριῶδες,
ἕν᾿ ἄγγελο στὸ κτῆνος τους, ξυπνᾷ, τὸ ναρκωμένο.

Τῶν ψυχικῶν τότε οὐρανῶν τ᾿ ἄφθαστο γαλανό,
γιὰ κεῖνον ποὺ ρεμβάζει ὠχρὸς καὶ ποὺ ὑποφέρει ἀκόμα,
ἀνοίγεται καὶ τὸν τραβᾷ καθὼς βαράθρου στόμα.
Ἔτσι, γλυκιὰ Θεά μου, ἁγνὸ Πλάσμα καὶ φωτεινό,

στὰ καπνισμένα ἐρείπια τῶν ἠλιθίων γλεντιῶν,
πιὸ φωτεινή, πιὸ ρόδινη, πιὸ ὡραία ἡ θυμησή σου,
ἀδιάκοπα στὰ ἐκστατικὰ μάτια μου φτερουγίζει.

Ὁ ἥλιος ἐσκοτείνιασε τὴ φλόγα τῶν κεριῶν·
ἔτσι νικήτρα πάντοτε, μοιάζει ἡ σκιὰ ἡ δική σου
μὲ τὸν ἀθάνατο ἥλιον, ὦ ψυχή, ποὺ φῶς σκορπίζει!

Μπόρχες

ΧΟΡΚΕ ΛΟΥΙΣ ΜΠΟΡΧΕΣ

Ο ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΣ

Ο ίδιος ο Δίας,

δεν θα μπορούσε να λύσει τα πέτρινα δίκτυα που με περικυκλώνουν.

Έχω ξεχάσει τους άντρες που ήμουν στα παλιά.

Ακολουθώ το μισητό δρόμο με τους μονότονους τοίχους,

που είναι η μοίρα μου.

Ορθογώνιες στοές που καμπυλώνουν σε μυστικούς κύκλους με τα χρόνια.

Παραπέτα που έχουν ραγίσει μες του χρόνου τη φθορά..

Στη χλομή σκόνη έχω αποκρυπτογραφήσει ίχνη που φοβάμαι.

Ο αέρας έχει φέρει μες την απογευματινή κοιλότητα μια κραυγή

Η τον αντίλαλο μιας έρημης κραυγής.

Ξέρω πως μες τις σκιές είναι 'Aλλος, που έχει σκοπό

Να εξαντλήσει τις ατελείωτες μοναξιές.

Ο ΑΥΤΟΧΕΙΡΑΣ

Δε θα μείνει στη νύχτα ούτ’ ένα αστέρι.

Δε θα μείνει η νύχτα.

Θα πεθάνω και μαζί μου όλο

τ’ ανυπόφορο σύμπαν.

Θα σβήσω τις πυραμίδες, τα μετάλλια,

τις ηπείρους και τα πρόσωπα.

Θα σβήσω το θησαύρισμα του παρελθόντος.

Θα κάνω σκόνη την ιστορία, σκόνη τη σκόνη.

Κοιτάζω τώρα το στερνό ηλιοβασίλεμα.

Ακούω το στερνό πουλί.

Κληροδοτώ το τίποτα σε κανέναν.

Ελυάρ

ΠΩΛ  ΕΛΥΑΡ

Η ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ

Στέκεται ορθή στα βλέφαρά μου

Και τα μαλλιά της μπλέκονται μες στα δικά μου

Έχει το σχήμα των χεριών μου

Έχει το χρώμα των ματιών μου

Βυθίζεται μες στη σκιά μου

Σα μια πέτρα στον ουρανό

Έχει τα μάτια της πάντ’ ανοιχτά

Και δε μ’ αφήνει σ’ ύπνο να γείρω

Τα όνειρά της μέσα στο φως

Σβήνουν τον ήλιο

Με κάνουν να γελώ, να κλαίω και να γελώ

Και να μιλώ χωρίς να έχω τίποτα να πω.

Λόρκα

                     ΦΕΔΕΡΙΚΟ ΓΚΑΡΘΙΑ ΛΟΡΚΑ

ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ

Αν πεθάνω

αφήστε το μπαλκόνι ανοιχτό.

Το παιδί τρώει πορτοκάλια.

(Απ’ το μπαλκόνι μου το βλέπω)

Ο θεριστής θερίζει το σιτάρι.

(Απ’ το μπαλκόνι μου τον ακούω)

Αν πεθάνω

αφήστε το μπαλκόνι ανοιχτό.

ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΟΥ ΚΑΒΑΛΑΡΗ

Κόρδοβα.

Μακρινή και μόνη.

Άλογο μαύρο, φεγγάρι μεγάλο

κι ελιές στο δισάκι μου.

Αν και ξέρω τους δρόμους,

ποτέ δεν θα φτάσω στην Κόρδοβα.

Μέσ’ απ’ τον κάμπο, μέσ’ απ’ τον αέρα

άλογο μαύρο, φεγγάρι κόκκινο.

Ο θάνατος με κοιτάζει

απ’ τους πύργους της Κόρδοβα.

Αχ, τι δρόμος μακρύς!

Αχ, γενναίο άλογό μου!

Αχ, και με περιμένει ο θάνατος,

πριν φτάσω στην Κόρδοβα!

Έλιοτ

Τ.Σ. ΕΛΙΟΤ

ΘΑΝΑΤΟΣ ΑΠΟ ΠΝΙΓΜΟ

Φληβάς ο Φοίνικας, δεκαπέντε μέρες πεθαμένος.

Λησμόνησε την κραυγή των γλάρων, και το φούσκωμα του βαθιού πελάγου

Και το κέρδος και τη ζημιά.

Κάτω απ’ τη θάλασσα ένα ρέμα

Έγλειψε τα κόκαλα του ψιθυρίζοντας. Μ’ ανεβοκατεβάσματα

Πέρασε τα στάδια των γηρατειών του και της νιότης του

Μπαίνοντας μέσα στη ρουφήχτρα.

Εθνικέ ή Εβραίε

Ω εσύ που γυρίζεις το τιμόνι κοιτάζοντας προς τον αγέρα

Στοχάσου τον Φληβά που ήταν κάποτε όμορφος κι αψηλός σαν εσένα.

Πεσσόα

                                 ΦΕΡΝΑΝΤΟ ΠΕΣΣΟΑ

 

Ο ΦΥΛΑΚΑΣ ΤΩΝ ΚΟΠΑΔΙΩΝ

Είμ ‘ ένας φύλακας κοπαδιών.

Το κοπάδι είν’ οι σκέψεις μου

κι οι σκέψεις μου είν’ όλες αισθήσεις.

Σκέφτομαι με τα μάτια και τ’ αυτιά

και με τα χέρια και τα πόδια

και με τη μύτη και το στόμα.

Να σκέφτεσαι ένα λουλούδι σημαίνει να το βλέπεις και να το μυρίζεις.

Να τρως ένα φρούτο σημαίνει να γνωρίζεις την αίσθησή του.

Γι αυτό, σαν μια μέρα όλο ζέστη

νιώθω θλιμμένος που την απολαμβάνω τόσο

κι απλώνομαι παράμερα και πάνω στα χορτάρια

και κλείνω τα μάτια ολόζεστα,

νιώθω το κορμί μου ολάκερο να ‘χει αναποδογυρίσει στην πραγματικότητα.